Województwo sieradzkie i województwo łęczyckie w drugiej połowie XVI wieku. Cz. 2, Komentarz, indeksy Atlas Historyczny Polski Polska Akademia Nauk Instytut
ORCID 0000-0003-1215-3226 Instytut Biologii i Ewolucji Człowieka Wydział Biologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Wstęp Badania trendów sekularnych dostarczają informacji o zmianach standar-dów życia w czasie i ukazują przy okazji gradienty społeczno-ekonomiczne w populacjach ludzkich. Nic więc dziwnego, że zajmują one zarówno biolo-gów, jak i historyków, demografów historycznych czy socjologów. Śledzenie zmian cech biologicznych w kontekście szeroko pojętych uwarunkowań środo-wiskowych w Polsce stawia sobie za cel wielu badaczy populacji historycznych i współczesnych (np. Bielicki 1986; Bielicki i in. 1981, 2003; Bielicki, Welon 1982; Czapla, Liczbińska 2014; Czapla i in. 2017, 2019; Gomuła i in. 2015; Kopczyński 2005, 2006, 2007, 2011, 2019; Kopczyński, Sobechowicz 2017; Liczbińska i in. 2016; Łopuszańska-Dawid i in. 2020; Nowak 2011; Nowak, Piontek 2008; Nowak i in. 2011; Ogórek 2016, 2017, 2018; Zakrzewski 1891). Tereny Polski porozbiorowej już pod koniec XIX i na początku XX wieku stanowiły wyzwanie w zakresie badania trendów sekularnych, szczególnie wy-sokości ciała, jako najlepiej udokumentowanej cechy biologicznej. Dyskusję nad kondycją biologiczną ludności polskiej rozpoczął w drugiej połowie XIX wieku Jan Ludwik Popławski serią artykułów publikowanych na łamach „Głosu” (Kop-czyński 2006; Nowak 2011; Popławski 1886). Ocena stanu zdrowia i wysoko-ści ciała rekrutów z Kongresówki pokazała, że Polacy należeli do najniższych w całym imperium rosyjskim (Anuczyn 1889; Syrniew 1886). Popławski (1886) interpretował te wyniki jako „stopniową degenerację rasową Polaków”, upatrując przyczynę takiego stanu rzeczy w pozbawieniu ich własnej państwowości. Inne-go zdania był Władysław Wścieklica (1888), który twierdził, że wysokość ciała mężczyzn stawiających się do poboru odbijała warunki ekonomiczne z okresu ich wzrastania (patrz też: Nowak 2011). Początek XX wieku przyniósł szereg opracowań wysokości ciała poborowych; ich autorami byli lekarze pracujący w komisjach wojskowych (Kosieradzki 1905; Tołwiński 1902). Karol Kosieradz-ki (1905) zaobserwował na przykład, że kolejne roczniKosieradz-ki rekrutów wywodzących się ze środowisk włościańskich były coraz wyższe, co tłumaczył polepszaniem się warunków materialnych, szczególnie po uwłaszczeniu, a zatem lepszą „bazą” do wzrastania i rozwoju (patrz też: Kopczyński 2006). Podobnie Jan Czekanowski (1916) uznał początek trendu ku wysokorosłości, zaobserwowanego w powiecie miechowskim, jako pozytywną konsekwencję uwłaszczenia chłopów. Nie ulega wątpliwości, że pod względem rozwoju społeczno-ekonomiczne-go i poziomu życia ziemie polskie znajdujące w granicach zaboru rosyjskiespołeczno-ekonomiczne-go i austriackiego bardzo ustępowały terenom należącym do zaboru pruskiego (Kopczyński 2007, 2011; Liczbińska i in. 2016; Nowak 2011), a to przełożyło się na przykład na różnice w poziomie umieralności i długości trwania życia (Jan-czak 1982; Liczbińska 2015; Liczbińska, Stachura 2013; Ogórek 2017; Piasecki 1992; Tambor 1930), czy też wysokości ciała, oczywiście na korzyść mieszkań-ców zaboru pruskiego (Nowak 2011; patrz też: Bocheńska 1972; Kopczyński 2006; Nowak, Piontek 2008; Welon i in. 1983). Historycy podkreślają, że zabór pruski obejmował tereny, które od dawna przodowały pod względem rozwoju gospodarczego. To właśnie tam miały swoje źródło wszelkie innowacje tech-nologiczne, upowszechniane potem na pozostałych obszarach kraju (Chwalba 2000; Hryniewicz 2003). Podkreśla się także, iż dzielnice wschodnie Króle-stwa Prus, w skład których wchodziły ziemie polskie pod zaborem pruskim, pod względem gospodarczym wypadały wprawdzie korzystnie na tle Królestwa Polskiego i Galicji, ale jednak charakteryzowały się gorszymi warunkami ży-cia ludności w porównaniu z zamożniejszymi zachodnimi prowincjami Prus. W praktyce skutkowało to wyraźnie wyższymi we wschodnich prowincjach odsetkami poborowych, niespełniających wymogu osiągania odpowiedniej do poboru wysokości ciała niż w zamożniejszych prowincjach zlokalizowanych w zachodnich regionach państwa (Baten 1996). Celem niniejszego opracowania jest pokazanie zmian wysokości i masy cia-ła poborowych na tle przemian społecznych i ekonomicznych, jakie zachodziły na terenie zaboru pruskiego w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku. Materiał Materiał źródłowy stanowiły karty badań poborowych urodzonych w latach 1860– 1895 i stających przed komisją poborową w latach 1880–1915. Badania prowadził zespół pod kierownictwem prof. Franciszka Wokroja; obecnie karty poborowych zdeponowane są w archiwum Instytutu Biologii i Ewolucji Człowieka na Wydzia-le Biologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Na podstawie kart pomiarowych sporządzono w arkuszu kalkulacyjnym Microsoft Excel 2010 bazę danych, która liczyła około 11 tys. informacji o masie i wysokości ciała poboro-wych, rekrutujących się głównie z powiatów: chełmińskiego, tucholskiego, byd-goskiego, inowrocławskiego i toruńskiego. Do analiz wybrano indywidualne dane z pomiarów wysokości i masy ciała dostępne dla 9004 poborowych, których po-dzielono na 4 kohorty według rocznika urodzenia: 1860–1869, 1870–1879, 1880– 1889, 1890–1895. Wykorzystano także informacje o statusie społeczno-ekonomicz-nym poborowych, który w naszych badaniach reprezentowany był przez 3 zmienne: miejsce zamieszkania poborowych (wielkość ośrodka zamieszkania), zawód ojca i narodowość. W ramach zmiennej wielkość ośrodka zamieszkania wydzielono trzy kategorie: 1) duże miasta, 2) miasteczka (poniżej 20 tys. mieszkańców; patrz: Liczbińska 2015; Kędelski 1980; Wajda 1980) i 3) w sie. W obrębie zmiennej za-wód ojca wydzielono: 1) chłopów, 2) robotników, 3) rzemieślników, 4) posiada-czy dóbr, 5) pracowników sektora usług (służba, fryzjerzy, sprzedawcy, szoferzy) i 6) pracowników umysłowych (lekarze, nauczyciele, adwokaci, farmaceuci) (patrz też: Nowak 2011). W ramach zmiennej narodowość wyróżniono Polaków i Niem-ców. Na podstawie indywidualnych danych o masie i wysokości ciała obliczono wskaźnik masy ciała (BMI) jako relację masy wyrażonej w kilogramach do kwa-dratu wysokości podanej w metrach. Analizy statystyczne Dla wysokości, masy ciała i BMI obliczono średnią arytmetyczną, odchylenie standardowe i medianę według kohorty urodzenia. Istotność różnic testowano przy użyciu jednoczynnikowej analizy wariancji, przy uprzednim sprawdzeniu jednorodności wariancji testem Levene’a. W przypadku pojawienia się para-metrów o rozkładzie różnym od normalnego lub niejednorodnych wariancjach do testowania różnic wykorzystano test nieparametryczny Kruskala-Wallisa. W celu zweryfi kowania różnic średnich wartości badanych cech pomiędzy ko-hortami użyto testu Tukeya. Ponieważ wskaźnik masy ciała nie zmieniał się w czasie, w dalszych analizach skupiono się wyłącznie na wysokości i masie ciała. W celu uchwycenia efektu współoddziaływania czynników na wysokość i masę wykorzystano analizę ANOVA dla układu czynników. Do zbadania siły wpływu zmiennych niezależnych, takich jak: czas urodzenia (kohorta urodze-niowa), zawód ojca, wielkość ośrodka zamieszkania i narodowość, na badane cechy biologiczne zastosowano regresję wieloczynnikową. Do obliczeń wykorzystano program StatSoft, Inc. 2019; STATISTICA version ( Przyjęto dwa poziomy istotności: p < 0,05 i p < 0,001. Wyniki Tabela 1. Parametry rozkładu wysokości, masy ciała i BMI Kohorta urodzenia Wysokość ciała* Masa ciała BMI N x SD Me x SD Me x SD Me 1860–1869 323 165,81 6,51 166,00 60,47 6,49 60,00 60,00 1,7 21,9 1870–1879 1463 165,95 6,00 166,00 59,04 6,50 58,50 58,50 1,8 21,4 1880–1889 3157 166,48 5,92 166,50 59,58 6,69 59,50 59,50 1,8 21,4 1890–1895 4061 167,33 5,88 167,00 59,90 6,58 60,00 60,00 1,8 21,4 * statystycznie istotne: = 5,34, p < 0,002 Test post-hoc dla wysokości ciała: 1.–2. kohorta: p = 0,006; 2.–3. kohorta: p = 0,000; 3.–4. kohorta: p = 0,000. Test post-hoc dla masy ciała: 1.–2. kohorta: p = 0,029; 2.–4. kohorta: p = 0,002. Tabela 2. Wyniki ANOVA dla układu czynników. Związek pomiędzy wysokością i masą ciała a statusem społeczno-ekonomicznym poborowych Wysokość ciała Czynnik SS MS F p Model 1 narodowość 211 211 6,0 0,015 * wielkość ośrodka 41 20 1,0 0,563 narodowość x wielkość ośrodka 24 12 0,0 0,715 Model 2 narodowość 0,00 3,0 0,1 0,922 zawód ojca 2761 552 13,2 0,000*** narodowość x zawód ojca 47 24 0,5 0,762 Masa ciała Model 1 narodowość 3,0 3,0 0,1 0,800 wielkość ośrodka 1146 573 13,2 0,000** narodowość x zawód ojca 47 24 0,5 0,581 Model 2 narodowość 186 186 4,4 0,004** zawód ojca 481 96 2,3 0,046* narodowość x zawód ojca 212 42 1 0,422 wartości statystycznie istotne * p<0,05, ** p<0,01, *** p<0,001 Tabela 3. Wyniki analizy regresji wieloczynnikowej: wpływ kohorty urodzenia i czynników społeczno-ekonomicznych na wysokość ciała poborowych N=6073 b* StErr b* b StErr b t (6068) p 5,096 0,003 1662,212 0,000 Kohorta urodzenia 0,091 0,013 0,005 0,000 7,099 0,000*** Narodowość 0,006 0,013 -0,000 0,000 -0,479 0,632 Wielkość ośrodka 0,002 0,013 -0,000 0,000 -0,169 0,865 Zawód ojca 0,081 0,013 0,002 0,000 6,219 0,000*** R = 0,127; R^2 = 0,0162; popraw. R2 = 0,015; = 24,928; p < 0,000 Błąd std. estymacji: 0,035 *** istotne statystycznie Średnia wysokość poborowych wynosiła 166,75 cm. Mężczyźni urodze-ni w latach 1890–1895 byli średurodze-nio o 1,5 cm wyżsi od urodzonych w deka-dzie 1860–1869. Największe przyrosty miały miejsce pomiędzy poboro-wymi z ostatniej kohorty a poboropoboro-wymi urodzonymi w latach 80. XIX wie-ku i wynosiły 0,8 cm na dekadę. Test post-hoc potwierdził różnice w wy-sokości ciała pomiędzy następującymi kohortami: 1. i 2. (p = 0,006), 2. i 3. (p = 0,000) oraz 3. i 4. (p = 0,000). W przypadku masy ciała test post-hoc po-twierdził różnice pomiędzy 1. i 2. kohortą (p = 0,029) oraz 2. i 4. (p = 0,002). W pracy nie odnotowano zmian w BMI poborowych na przestrzeni badanego okresu (Tabela 1). Wyniki analizy wariancji dla układu czynników pokazują, że narodowość niezależnie od wielkości ośrodka zamieszkania istotnie wpływała na wysokość ciała poborowych. Ponadto, zawód ojca wpływał istotnie na ich wysokość ciała niezależnie od narodowości (Tabela 2). Masa ciała poborowych reagowała istotnie na wielkość ośrodka zamieszkania poborowych niezależnie od narodowości. Uchwycono także niezależny wpływ na masę ciała narodowo-ści i zawodu ojca (Tabela 2). Wyniki analizy regresji wieloczynnikowej poka-zują istotny wpływ kohorty urodzenia i zawodu ojca poborowych na wysokość ciała (Tabela 3), oraz kohorty urodzenia, wielkości ośrodka zamieszkania i na-rodowości na masę ciała poborowych (Tabela 4). Tabela 4. Wyniki analizy regresji wieloczynnikowej: wpływ kohorty urodzenia i czynników społeczno-ekonomicznych na masę ciała poborowych N = 6065 b* St Err b* b St Err b t (6068) p 56,838 0,574 99,024 0,000 kohorta urodzenia 0,053 0,013 0,561 0,137 4,104 0,000*** narodowość 0,003 0,013 0,392 0,169 2,313 0,021* wielkość ośrodka 0,032 0,013 0,384 0,157 2,439 0,015** zawód ojca 0,005 0,013 0,021 0,059 0,362 0,717 R = 0,067; R^2 = 0,0045; popraw. R2 = 0,004; = 6,812; p < 0,000 Błąd std. estymacji: 6,524 Wartości statystycznie istotne: * p<0,05, ** p<0,01, *** p<0,001 Dyskusja Przypomnijmy, że poborowi urodzeni w latach 1890–1899 byli średnio o 1,5 cm wyżsi od urodzonych w dekadzie 1860–1869, a największe przyrosty miały miejsce pomiędzy kohortami: 1880–1889 i 1890–1895. W pracy nie odnoto-wano zmian w masie ciała i BMI poborowych w czasie. Masa ciała jest cechą o znacznej fl uktuacji, której amplituda może zmieniać kierunek w krótkich odstępach czasu. Jest ona jednocześnie cechą o dużej plastyczności środowi-skowej, a do głównych czynników decydujących o jej wielkości należą jakość i ilość spożywanego pokarmu (Nowak 2011). Echem braku zmian masy ciała w czasie był brak zmian w BMI. Trend sekularny ku wysokorosłości u badanych poborowych był wynikiem poprawy warunków społeczno-ekonomicznych w zaborze pruskim, szczególnie pod koniec XIX wieku. Procesy industrializacji i urbanizacji tego obszaru dokonywały się na drodze adaptacji nowoczesnych metod gospodarowania oraz norm prawnych i kulturowych z Niemiec i były zdecydowanie szybsze niż w innych regionach Polski (Chwalba 2000; Hryniewicz 2003). W połowie XIX wieku w Prusach nastąpił wzrost produkcji żywności, na który miały wpływ dwa czynniki: upowszechnianie nowych technik uprawy ziemi, w tym nawożenie gleby nawozami mineralnymi, oraz przyrost pogłowia zwierząt hodowlanych. Obserwowano zwiększenie produkcji rolnej (produkcji roślinnej i zwierzęcej), co było echem wzrostu gospodarczego w państwie pruskim (Topolski 1999). W Wielkopolsce na przykład w roku 1882 na głowę ludności rolniczej w zawodzie głównym przypadało 85,5 kg pszenicy, 381 kg żyta, 65,2 kg jęczmienia, 103,5 kg owsa i 1209,6 kg ziemniaków. W roku 1907 zbiory tych samych ziemiopłodów na głowę ludności rolniczej wynosiły już odpowiednio: 138,1 kg, 1005,1 kg, 239,1 kg, 288,3 kg i 4525,4 kg (Borowski 1964). Jeszcze w 1861 roku hodowla bydła rogatego, owiec i trzody chlewnej wynosiła w regionie 80,6 sztuk na 100 osób, gdy tymczasem 21 lat później – 86,5 sztuk na 100 osób, zaś w 1907 roku – 121,6 sztuk na 100 osób (Borowski 1964). Pogłowie bydła wzrosło w całym zaborze pruskim z 347 sztuk na 1000 ludności w 1870 roku do 437 sztuk na 1000 ludności w 1900 roku. W Królestwie Polskim i w Galicji pogłowie bydła wynosiło w 1870 roku odpowiednio 367 i 380 sztuk, w 1882 roku 398 i 376 sztuk i w 1900 roku – odpowiednio 306 i 371 sztuk na 1000 ludności (Łukasiewicz 2003). Pogłowie trzody chlewnej w Królestwie Polskim, Galicji i w zaborze pruskim wynosiło w 1870 roku odpowiednio: 182, 135 i 191 sztuk na 1000 ludności. Trzydzieści lat później pogłowie trzody chlewnej w zaborze rosyjskim, austriackim i pruskim było na poziomie odpowiednio: 153, 169 i 406 sztuk na 1000 ludności (Łukasiewicz 1988). Dobra koniunktura w rolnictwie na ziemiach zaboru pruskiego utrzymywała się do wybuchu I wojny światowej (Borowski 1962; Łukasiewicz 1988). Postęp w produkcji rolnej oznaczał koniec lokalnych klęsk głodu i wzrost konsumpcji żywności. Od drugiej połowy XIX wieku do 1900 roku ogólna konsumpcja w Prusach wzrosła o 113%, przy czym konsumpcja pszenicy wzrosła o 147%, zaś konsumpcja żyta o 24% (Łukasiewicz 2008). Jeszcze na początku XIX wieku ziemniaki stanowiły w Prusach zaledwie 10% produkcji zbożowej, gdy tymczasem w latach 80. XIX wieku już 71%. W Królestwie Prus w latach 60. XIX (pierwsza kohorta urodzonych) roczna konsumpcja mięsa i jego przetworów wynosiła 26 kg na osobę, tymczasem w latach 90. XIX wieku (ostatnia kohorta poborowych) – 37,7 kg na osobę. Warto podkreślić, iż przed wybuchem I wojny światowej spożycie mięsa i wędlin wynosiło już prawie 45 kg na osobę na rok (Teuteberg 1981). Wzrosła także roczna konsumpcja ziemniaków z 145,9 kg na osobę w 1860 roku do 227,6 kg na osobę w roku 1890 roku (Teuteberg 1981). Pomiędzy latami 60. i 90. XIX wieku konsumpcja cukru zwiększyła się dwukrotnie (Teuteberg 1981) (Wykres 1). Szacowany dla zaboru pruskiego PKB (prowincja poznańska i zachodnio-pruska) wzrósł od końca XIX wieku do 1910 roku o około 26%. Poziom PKB per capita na terenach zaboru pruskiego pod koniec XIX wieku wynosił 2104 dolarów międzynarodowych Geary’ego-Khamisa, a pod koniec pierwszej deka-dy XX wieku – 2392 (Bukowski i in. 2017). Obserwowana poprawa warunków życia, w tym jakości i ilości pożywienia, włączywszy w to konsumpcję biał-ka zwierzęcego, zbiegła się z okresem dzieciństwa poborowych urodzonych pod koniec XIX wieku i przełożyła się na osiąganie przez nich coraz większej wysokości ciała. Potwierdza to wiele wcześniejszych badań, które dowodzą, iż poprawa warunków życia, szczególnie w krytycznych okresach rozwoju: 1860-1869 1870-1879 1880-1889 1890-1895 Wykres 1. Zmiany wysokości ciała poborowych z zaboru pruskiego w okresie prenatalnym i w dzieciństwie, skutkowała podnoszeniem się wy-sokości ciała (np. Czapla i in. 2019; Kopczyński 2007, 2019; Nowak 2011). Z kolei pogarszanie się warunków środowiskowych zaburzało tę prawidłowość. Kobiety urodzone przed wybuchem II wojny światowej były wyższe o około 2 cm od urodzonych w trakcie wojny (Czapla i in. 2020; Liczbińska i in. 2017, 2018, 2019). Zahamowanie trendu sekularnego ku wysokorosłości w kolejnych pokoleniach wywoływały także pogarszające się warunki życia w okresach gło-du oraz w czasach transformacji politycznych i ekonomicznych (np. Bielicki i in. 2003; Czapla, Liczbińska, 2014; Czapla i in. 2016; Kopczyński 2006, 2017; Liczbińska i in. 2017, 2018, 2019; Portrait i in. 2017; Thomson i in. 2019). Narodowość istotnie, ale niezależnie od wielkości ośrodka zamieszkania, wpływała na wysokość ciała poborowych, co potwierdziły wcześniejsze bada-nia, w świetle których poborowi pochodzenia niemieckiego byli o 1 cm wyżsi niż Polacy (Nowak 2011). W zaborze pruskim standard życia ludności polskiej był zdecydowanie gorszy niż niemieckiej. Ta ostatnia stanowiła tam grupę uprzywilejowaną ekonomicznie i społecznie. Niemcy zamieszkiwali głównie tereny zurbanizowane, duże miasta, obejmując w nich lukratywne stanowiska w pruskiej administracji państwowej. Na wsiach było ich w zasadzie niewie-lu, choć i tam – w przeciwieństwie do ludności polskiej – reprezentowali kla-sę średnią i bogatych farmerów. Tymczasem Polacy stanowili uboższą część mieszkańców miast, w których znajdowali zatrudnienie głównie jako robotni-cy, drobni rzemieślnicy i pracownicy sektora usług (Kozłowski 2004; Liczbiń-ska 2009; Makowski 1996; Matwiejczyk 2009; TrzeciakowLiczbiń-ska, Trzeciakowski 1991; Trzeciakowski 1992a, 1992b, 1994). Spora grupa Niemców zamieszkują-cych zabór pruski pochodziła z bogatszych terenów Prus. Jak już wspomniano wcześniej, w Królestwie Prus występowało także terytorialne zróżnicowanie warunków życia, co przekładało się na różnice w wysokości ciała pomiędzy regionami. Jak podaje Jörg Baten (1996), prowincje wschodnie, do których za-liczały się Wielkopolska i Pomorze, charakteryzowały się wyższymi odsetkami poborowych uznanych za niezdolnych do służby wojskowej z powodu zbyt ni-skiej wysokości ciała. W naszych badaniach zawód ojca istotnie wpływał na wysokość ciała pobo-rowych, niezależnie od narodowości. Istotną rolę zawodu ojca potwierdziła tak-że analiza regresji wieloczynnikowej (Tabela 3). Wiele badań pokazuje, tak-że wy-konywany zawód, który był odbiciem poziomu wykształcenia, stanowił jeden z najważniejszych wyznacznW XIX w. zaczęły się też wyodrębniać gatunki czasopism, które rozwinięte przez kolejne stulecie, stały się podstawą dzisiejszego rynku prasowego. Bibliografia: Jarowiecki J., Prasa na ziemiach polskich XIX i XX wieku, Wrocław 2013. Łojek J., Myśliński J., Władyka W., Dzieje prasy polskiej, Warszawa 1988.
Polska po kongresie wiedeńskim - likwidacja Księstwa Warszawskiego, powstanie Królestwa Polskiego (Kongresówki) połączonego unią personalną z Rosją; powstanie Wielkiego Księstwa Poznańskiego oraz Wolnego Miasta Krakowa (Rzeczpospolitej Krakowskiej) - Kongresówka: monarchia konstytucyjna, własna konstytucja (opracowana przez Adama Jerzego Czartoryskiego), namiestnikiem cara Józef Zajączek - Królestwo Polskie 1815-1830 ważny ośrodek kulturalno-oświatowy; Stanisław Kostka Potocki – minister szkolnictwa; rozwój rolnictwa, przemysłu; minister skarbu Ksawery Drucki-Lubecki – założenie Banku Polskiego - zabór pruski: rozwój rolnictwa, gospodarka kapitalistyczna - zacofanie Galicji - rozwój kultury i oświaty: Poznań – biblioteka Raczyńskich, Kórnik – kolekcja dzieł Działyńskich, Lwów – otwarcie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich Powstanie listopadowe - opozycja legalna (kaliszanie w sejmie) i nielegalna – organizacje spiskowe (Wolnomularstwo Narodowe oraz Towarzystwo Patriotyczne Waleriana Łukasińskiego - 1828 – Sprzysiężenie Podchorążych: spisek mający na celu opracowanie walki zbrojnej o niepodległość, na czele Piotr Wysocki - 29-30 listopada 1830 wybuch powstania – zdobycie Belwederu (ucieczka księcia Konstantego), następnie Warszawy; dyktatorem powstania Józef Chłopicki - 25 stycznia 1831 detronizacja cara Mikołaja I - wojna polsko-rosyjska; dowódcy polscy: Józef Chłopicki, Jan Skrzynecki, Ignacy Prądzyński, Jan Krukowiecki, Józef Dwernicki; dowódcy rosyjscy: Iwan Dybicz, Iwan Paskiewicz - po licznych zwycięstwach powstańcy ponoszą klęskę w bitwie pod Ostrołęką w maju 1831, kapitulacja Warszawy we wrześniu 1831 Polacy o powstaniu listopadowym - Królestwo Polskie; skutki powstania: więzienia, konfiskata majątków, zsyłki i katorga, unieważnienie konstytucji Kongresówki, wprowadzenie Statutu organicznego, noc paskiewiczowska, wprowadzenie stanu wojennego - zabór pruski: zniesienie autonomii Księstwa Warszawskiego, germanizacja Wielkopolski - Wielka Emigracja; główne kierunki: Belgia, Francja, Anglia; najważniejsza siedziba – Paryż - tworzenie różnych stronnictw politycznych: Komitet Narodowy Polski z Joachimem Lelewelem, Hotel Lambert z Adamem Jerzym Czartoryskim, radykalne Towarzystwo Demokratyczne Polskie; w Anglii Gromady Ludu Polskiego - działalność spiskowa w kraju: - emisariusze – tajni wysłannicy emigracji, najważniejsze nazwiska: Seweryn Goszczyński, Szymon Konarski, Karol Libelt, Walenty Stefański, Henryk Kamieński, Edward Dembowski, Piotr Ściegienny - Wielkopolska: praca organiczna (wszechstronny rozwój organiczny i kulturalny, przy czasowej rezygnacji z dążeń niepodległościowych); najważniejsi organicznicy: Dezydery Chłapowski, Karol Marcinkowski (przyczynił się do powstania w Poznaniu Bazaru) oraz Hipolit Cegielski (otworzył w Poznaniu fabrykę maszyn rolniczych) Wiosna Ludów na ziemiach polskich - próba wywołania powstania w trzech zaborach przez emisariuszy Towarzystwa Demokratycznego Polskiego - powstanie w Krakowie (luty 1846) – klęska powstańców, Kraków wcielony do Austrii - rabacja galicyjska – krwawy bunt chłopów przeciwko szlachcie w Galicji; dowódcą Jakub Szela - 1848 powstanie w Wielkopolsce dowodzone przez Ludwika Mierosławskiego również zakończone klęską - reforma uwłaszczenia chłopów w Galicji (ogłoszona przez gubernatora Franza von Stadiona) pokrzyżowała plany zrywów niepodległościowych w zaborze austriackim w 1848. Powyższy materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych.. 44 150 152 395 26 208 53 17
ziemie polskie w drugiej połowie xix wieku
